Ietsje dichterbij huis..

Hier weer een blog, na enigzins lange tijd.. We zijn druk aan het reizen geweest en hadden ook nauwelijks wifi. Dat heb je, als je buiten de bewoonde wereld gratis kampeert.
Als je me 4 maanden geleden verteld had waar ik nu zou zitten, had ik je niet geloofd. Dit deel van Australie stond namelijk niet echt in de planning, maar ik ben erg blij dat we er nu toch zijn. We zijn nu in het afgelegen maar mooie Western Australia. Western Australia is immens (het is de grootste staat van Australie) en hoewel de trip langs de westkust wel steeds populairder wordt, is hij veel minder toeristisch dan de oostkust, die dus uiteraard onder andere Sydney en het Great Barrier Reef heeft. WA heeft maar één grote stad: Perth, en daar woont ook het overgrote deel van de bevolking van WA. Perth, en eigenlijk heel de staat WA, liggen zo ver van Sydney en de andere oostkust steden vandaan dat het door de locals in feite wordt gezien als buitenland, hoewel het dat niet is natuurlijk. Dat kan ik ze ook niet kwalijk nemen; het is verder reizen van Sydney naar Perth dan van de ene uithoek van europa naar de andere reizen. Dat beeld, dat Perth wordt gezien als buitenland, maakten dat we wel erg benieuwd waren toen we Adelaide achter ons lieten. Maar voordat we in Perth zouden aankomen hadden we eerst nog zo'n 4000 kilometer rijden voor de boeg vanuit Adelaide.
Ik zat op zich wel goed in Adelaide; we verbleven in het huis van onze vriend David, een man van middelbare leeftijd die we hebben leren kennen via couchsurfing. De vorige keer dat we in Adelaide waren verbleven we ook bij hem. Het is een beetje een aparteling, maar ook een ongelofelijke goedzak. De vorige keer dat we er waren, eind september begin oktober, heeft hij ons een gasstel en een tafel cadeau gedaan voor onze reis. Dat gasstel gebruiken we zo'n beetje iedere dag en een nieuwe zou minstens 30 dollar kosten, dus dat is heel erg fijn. En toen we hem deze keer om 9 uur 's avonds belden om te vragen of we langs konden komen en misschien ook konden blijven slapen, vond hij dat gelijk prima. Hij is denk ik wel een van de aardigste en makkelijkste personen die ik ken. We hebben hem wel vergoed voor zijn gastvrijheid, want we zijn er uiteindelijk 4 dagen gebleven en hebben het erg leuk gehad daar. Het was sowieso ook fijn om weer terug in Adelaide te zijn. We hebben de dingen gedaan die we de vorige keer niet konden doen omdat we druk bezig waren met het regelen van de registratie van de auto en het plannen van onze trip naar Alice Springs, die we met Moira en Yvette zouden maken. Die dingen waren naar het strand gaan (Glenelg Beach) en pannenkoeken eten bij The Pancake Parlour. Iedere keer als ik eraan denk zou ik willen dat ik hetzelfde bord pannenkoeken voor mijn neus zou kunnen toveren..
Dat was dus een fijn laatste avondmaal voordat we de luxe achter ons lieten en begonnen aan het afleggen van de vele kilometers naar Perth. Onderweg is er niet heel veel te doen; als je de locals spreekt hebben ze het vaker over de lengte van de rit en de 'nothingness' eromheen. Aan de linkerkant van de snelweg zie je uitgestrekt eindeloos landschap, en aan de rechterkant ook. Geen bergen of iets, alleen rood zand met begroeiing. Er was één heel apart stuk dat zich kilometers uistrekte langs de snelweg dat helemaal dicht groen begroeid was, maar tussen die begroeing stond geen enkele boom. Alleen bosjes en gras, heel dicht op elkaar. Dat heb ik nog op geen enkele andere plek gezien. Ook ligt in die regio de langste rechte snelweg van Australie. Andere snelwegen maken nog bochten en kronkels, maar deze was kilometer lang recht. Geen sturen nodig dus.. Het is een bekend fenomeen hier. Op die lange weg tussen Adelaide en Perth liggen ook nog een paar kleinere plaatsjes. Het zijn geen gehuchten, maar ze halen het qua inwonersaantal of grootte ook lang niet bij Adelaide of Perth. Zo heb je Esperance - een plaatsje dat vooral de moeite is vanwege het national park Cape Le Grand dat er in de buurt ligt en prachtige stranden heeft – Albany - een leuk stadje waar je je prima een dag kan vermaken, maar niet heel spectaculair -, Denmark – het ”Welcome to Denmark” bordje is wel leuk en de omgeving is er erg mooi-, en als je de detour wil maken, Margaret River, maar daar zijn wij zelf pas later naartoe geweest. We hadden namelijk een datum waarop we hadden afgesproken om in Dunsborough te zijn om ons nieuwe reismaatje Yvonne op te halen. Het was erg grappig; toen we in Nederland zaten en plannen hadden om naar Australie te gaan, hebben we Yvonne toevallig leren kennen bij een concert. Het concert was van een niet bepaald standaard band, dus dat is al leuk om gemeen te hebben, we luisteren naar dezelfde muziek. Erg leuk in de auto. :) Tijdens het gesprek bij het concert kwamen we erachter dat we alle drie plannen hadden om naar Australie te gaan, maar Yvonne zou naar Western Australia gaan en dat stond voor ons niet de planning, dus samen reizen of ergens meeten zat er niet echt in. Inmiddels, maanden later en reizend door Australie, waren we dat allang weer vergeten, maar toen zette Yvonne een berichtje op facebook in de Australia Backpackers groep waarin ze aangaf reismaatsjes te zoeken om de westkust mee te doen. Edward herkende gelijk de naam en heeft toen gereageerd op haar bericht, hetgeen een leuke situatie opleverde, en zo ontstond het plan, :) We zouden haar ophalen in Dunsborough, een klein plaatsje onder Perh. Yvonne is ook Nederlands, komt uit Nijmegen, en ze is veganist, dus ze eet geen dierlijke producten. Dat laatste heeft invloed op wat we eten, maar wel een goede invloed. We eten nu gezonder dan in de rest van onze reis en ik hoef ook echt niet iedere dag vlees te eten. Edward en ik drinken en eten nog wel gewoon kaas, melk, etc als het ergens in zit of als we er zin in hebben, maar er zijn ook genoeg dagen waarop we ook veganistisch eten. Mij hoor je niet klagen; hoe minder vlees hoe beter zelfs wat mij betreft, maar vegatier of zelfs veganist worden vind ik dan weer net te moeilijk..
Wij zijn toen vanuit Dunsborough, na een dagje strand daar met ons nieuwe reismaatje eerst een stukje terug gereisd naar Margaret River en omgeving. Daar in het zuiden hebben we onder andere een mooie grot bezocht en mooie stranden gezien. Het was gelijk de moeite waard. Toen kwamen we aan in Perth. Ik had hoge verwachtingen van Perth, en ook wel een beeje de verwachting opgebouw dat het er anders zou zijn dan in de andere steden van Australie, maar dat was onterecht. Het hoort tenslotte bij dezelfde overheid, dus de mensen en de regels zijn hetzelfde als in de rest van Australie. Het is vooral een grote stad, waar het merendeel van WA woont, werkt en studeert. Maar het heeft wel zijn charme. Onze tijd in Perth hebben we doorgebracht in eerst een airbnb en toen een hostel in de stad, en als laatst in een airbnb in de buurt van Fremantle, één van de havens van Perth. Dat deden we om op tijd bij de boot te zijn die ons om 8 uur 's ochtends naar Rottnest Island zou brengen. Rottnest Island heeft zijn naam te denken aan een Nederlander. Deze handelaar kwam op het eiland op dooreis naar Indonesie, en zag overal schepsels waarvan hij dacht dat het ratten waren. Vandaar dat hij er de naam “Rattennest eiland” aan gaf. Maar het zijn geen ratten, het zijn quokkas: de schattig beestjes die altijd lijken te lachen op foto's en die talloze bezoekers naar het eiland trekken. De quokkas waren voor ons ook de reden om een trip te maken naar Rottnest Island, want je vindt ze nergens anders op de wereld dan in Western Australia en de meeste zitten op Rottnest Island, en wat een leuke dag was dat! We hebben fietsen gehuurd waarmee we heel het eiland konden rondfietsten. Het eiland heeft speciale fietsroutes en aangezien er geen auto's op het eiland mogen rijden, is er alleen af en toe een bus waar je voor moet uitwijken. Dit was de eerste keer dat we hebben gefietst sinds we in sepember zijn vertrokken. Het voelde erg vertrouwd en bevrijdend om weer een keer te fietsen in plaats van in de auto te ziten. Al vrij snel nadat we op de fiets waren gestapt, zagen we de eerste quokkas langs de weg zitten; een volwassen en twee wat kleinere quokkas. De quokkas waren nog schattiger dan we hadden durven dromen en we konden ons geluk niet op met zijn drieen! De quokkas dronken water uit onze handen, besnuffelden ons en kwamen zelfs op schoot zitten!! Ik denk dat ze heel erg gewend zijn geraakt aan mensen. We hebben uiteraard veel foto's gemaakt van onze close encounter, maar dat was niet de laatste, want er waren nog meer kleine groepjes quokkas die maar al te graag water kwamen drinken bij ons. Het gekroel met quokkas zorgde er wel voor dat we bijna te laat terug waren van onze fietstocht voor de snorkeltour die we hadden geboekt, maar het ging goed. Voor de snorkeltour gingen we met een speedboat stuiterend over het water naar de snorkellocatie. Daar kregen we instructies en sprongen we met onze wetsuits aan en snorkels op het water in. Ik heb in Sydney een onderwatercamera gekocht, waar ik erg blij mee ben, want ik heb hem inmiddels al vele keren gebruikt. Ook deze keer ging hij mee. Het water was troebel helaas vanwege het opstuivende zand, maar we hebben wel koraal en vissen gezien. Sinds die tijd hebben we nog veel vaker gesnorkeld, en Edward ook weer gedoken, maar dat was pas verder op weg naar boven langs de westkust dus dat bewaar ik voor de volgende blog. Toen de speedboat ons een uur later op dezelfde snelheid terugbracht, hebben we onszelf getrakteerd op warme chocolademelk en frietjes om op te warmen, want het water was best wel fris. Toen zijn we weer op de fiets gestapt om het eiland en zijn mooie stranden verder te verkennen en meer quokkas tegen te komen. We hebben een erg leuke dag gehad, we zullen onze aanvaardingen met de schattige quokkas nooit vergeten. 's Avonds hadden we de boot terug naar Fremantle. We zijn nog een dag in Perth gebleven en zijn toen begonnen aan onze reis naar het noorden. Tijdens die trip hebben we zoveel gedaan met zijn drieen dat ik denk dat ik er twee blogs voor nodig ga hebben, maar ik wil het graag met jullie delen. Ik hoop snel weer tijd te hebben erover te schrijven. :)