De afgelegen westcoast

Zoals ik in de vorige blog al zei; we hebben veel gedaan in onze westcoast trip van Perth naar Broome, waar ik jullie graag over wil vertellen. Dus daar gaat ie dan.. Hopelijk wordt het niet een ellendig lang verhaal, zowel voor jullie als lezer als voor mezelf die het moet typen. :)
We vertrokken vanuit Perth rond Pasen. Wij houden hier niet echt rekening met feestdagen of uberhaupt met welke dag van de week het is. Onze focus ligt inmiddels op bestemmingen en daarvoor maakt het niet echt uit welke dag het is. We waren er ons dan ook maar half van bewust dat het hele land vakantie had, tot we de weg opgingen. Nou is Australie gelukkig geen Nederland wat dat betreft, buiten de steden zijn er geen files. Hoe kan het ook, het land is zo groot dat het verkeer zich wel verspreid. Ook nu, in deze drukke periode, waren er op de weg waar we reden geen files, maar de eindeloze stoet met auto's die voor en achter ons reed was wel grappig om te zien. Een leuk contrast met hoe het meestal is, dan heb je de weg bijna voor jezelf. Het leverde ook een nieuwe situatie op op de gratis campimg. Normaal staan we daar met hooguit een handjevol andere auto's, nu stond heel het terrein vol. Gelukkig waren we vroeg genoeg aangekomen om een plekje in te nemen. We hadden verder geen last van de drukte, maar we namen ons wel voor om geen tours te boeken voor de komende dagen, want waarschijnlijk zijn die dan drie keer zo duur, dachten we.
Op de plek waar we eerst naartoe gingen was het druk, maar ik weet niet hoe het er normaal is, misschien niet veel rustiger, misschien ook wel. Hoe dan ook, die plek was The Pinnacles. Omdat niet helemaal duidelijk is hoe ze ontstaan zijn durf ik me er ook niet aan te wagen er veel over te vertellen, maar het zijn talloze stenen pillaren in de woestijn. Erg bijzonder om te zien. Je kan er tussendoor wandelen en dat hebben we ook gedaan.
Zoals ik in de vorige blog al zei liggen er nauwelijks grote plaatsen in Western Australia, alleen Perth. Ik denk dat daarna het grootste plaatsje wat we tegenkwamen Geraldton is, en daar woont nog niet eens 50.000 man.Maar het was een leuk plaatsje en het had in ieder geval iets meer voorzieningn. Ik ben wat dat betreft best wel verwend met en gewend geraakt aan de oostkust, waar vrij veel forse plaatsen liggen. Zelfs de wat kleinere plaatsen daar zijn groter dan de plaatsjes in WA. Maar dat ze klein zijn hier maakt niet dat ze niet leuk zijn, ze hebben absoluut hun charme. Zo heb je het plaatsje Kalbarri dat het gelijknamige national park naast de deur heeft liggen. Het kleine plaatsje doet goed zijn best om de bezoekers, die voornamelijk voor het national park komen, goed te voorzien. Net zoals het plaatsje Tom Price, vlakbij Karijini, het meest bekende national park van Western Australia, met goede reden. Maar daar vertel ik zo meer over. Het eerst genoemde national park, Kalbarri, bevat “natures window”, een natuurlijke ' arch' die uitzicht biedt over de rivier. Erg mooi. Ik zal er uiteraard een foto van toevoegen op deze pagina. :)
Daar in Kalbarri kregen we de smaak te pakken voor de “class 5” wandelingen, de lastigste categorie aan wandelingen in de national parks, maar nog wel gewoon begaanbaar zonder bergbeklimmen of abseilen. Ook hebben we een voor ons alle drie geheel nieuwe activiteit ondernomen; sandboarden. Qua voorstellingsvermogen kan je het zien als snowboarden op het zand, maar de techniek is wel anders. We begonnen met zitten en liggen op het sandboard en gleden op die manier met topsnelheid van duinen af. Er was een duin die de devils drop heette, een stijle afdaling waar we met 60 kilometer per uur naar beneden sjeesden. Dat was wel erg gaaf om te doen! Onze instructeur heeft filmpjes van ons gemaakt terwijl we dat deden, sowieso wel een erg aardige gozer.
Toen we geoefend waren met zitten en liggen op de sandboards konden we het staand gaan proberen.
Dat was nog best lastig. Tegen die tijd sloeg bij mij de vermoeidheid ook toe door de duinen na iedere afdaling weer op te klimmen, dus mijn concentratie was niet optimaal waardoor ik na de eerste keer iedere keer viel. Toen heb ik het na een tijdje maar opgegeven, maar toen was de tour ook al ongeveer voorbij. In Nederland gaan we maar weer eens een keer snowboarden.. :)
Wat de oost- en westkust gemeen hebben: ze hebben allebei een koraalrif. Het Great Barrier Reef langs de oostkust kent iedereen, maar het Ningaloo Reef aan de westkust is minder bekend. Het is ook kleiner, maar daarom niet minder bijzonder om te bezoeken. Dat hebben wij gedaan vanuit het (erg toeristische) plaatsje Coral Bay. We hebben twee tours gedaan; de “swimming with whale sharks”-tour en de manta rays-tour. Whale sharks (oftewel walvishaaien) zijn vriendelijke haaien die hun naam te danken hebben aan hun grootte, ze kunnen tot wel 12 meter lang zijn. Het whale shark season, de periode waarin ze migreren, is van maart tot september, dus mooi in de periode dat wij er waren. In die periode worden er tours aangeboden waarbij je kan zwemmen met de whale sharks. Ze gaan dan per vliegtuig op zoek naar de dieren, geven de locatie door aan de tourboot, waarop het publiek vervolgens het water in springt om met de whale sharks mee te zwemmen. En wij hebben dus zo'n tour gedaan. Het was schreeuwend duur, om en nabij 250 australische dollar, maar we besloten het toch te doen voor de eenmalige ervaring. En we kregen wat ons beloofd was: meerdere whale sharks varierend tussen de 6 en 10 meter, waar we naast konden zwemmen. Het was wel soms een vrij hectisch gebeuren, want wij moesten dan met de helft van de tourgroep zodra we op de juiste bestemming waren een voor een zo snel mogelijk het water in en snel achter de gids aan naar de plek waar de haai zwom. Het beest zwom ook gewoon verder, niet gestresst, maar waarom zou hij op ons wachten, op zijn haaientempo naar waar hij ook naartoe ging. En hij heeft vinnen en wij niet, (tenzij je flippers ziet als vinnen) dus hij liet ons wel flink doorzwemmen. Maar meerdere haaien betekende ook meer kansen op een mooie zwemplek om de haai goed te kunnen zien, dus dat is wel gelukt. Het zijn indrukwekkende beesten. Op de boot was ook een professionele fotograaf die ons allemaal op de foto zette met de haai. Wel knap dat hij ons allemaal uit elkaar wist te houden onder water, uiteindelijk was iedereen een keer gefotografeerd. Dus we hebben nou alle driei foto's van onszelf met een whale shark. :)
De volgende dag hadden we de manta ray tour, oftewel roggen. Die hadden we voornamelijk geboekt zodat Edward weer kon duiken, want dan kon bij de whale shark tour niet. Zowel voor als na het zwemmen met de whake sharks en manta rays kon je namelijk het water in om het reef en de erbij horende dieren te bekijken. Bij de whalesharks kon dat alleen door te snorkelen, maar bij de manta rays was dat snorkelen of duiken. En dat was dan met de manta rays erbij wel de beste gelegenheid voor Edward om zijn recent behaalde duikcerificaat te benutten.
Die tour was ook niet gratis uiteraard, maar niet zo duur als de whale sharks. Gek eigenlijk wel, want het principe was precies hetzelfde; ze zochtten met een vliegtuig naar de manta rays, stuurde daar de boot erop af en iedereen ging het water in. Dus dan blijkt wel dat het verschil niet zit in de moeite of geld die het ze kost, maar aan hoeveel geld ze eraan denken te kunnen verdienen. Maar ja, zo werkt toerisme nou eenmaal.
De manta rays waren net zoals de whale sharks indrukwekkend om te zien, maar op een of andere manier ook schattiger, misschien gewoon omdat het roggen zijn. Jammer was wel dat het water troebel was, het zand op de bodom was nogal opgestegen, en dat de roggen op de bodem zwommen, omdat daar zich hun voedselbron bevond. Dat maakte ze wel wat moeilijk om te zien, in tegenstelling tot de whale sharks die door helder water en vrij ver tegen de oppervlakte zwommen. We kregen wel een verrassing bij de manta rays; we hadden de nieuwsgierigheid gewekt van een reef shark, een ongevaarlijke haai. Die kwam zo dichtbij dat we het wit van zijn ogen konden zien, heel erg gaaf. Maar zowel de rog als wij hadden niets van hem te vrezen, daarvoor kan hij zijn bek niet ver genoeg open doen. Sowieso speelden de reef sharks vandaag wel een grote rol. Toen ik en Yvonne aan het snorkelen waren en Edward aan het duiken, zaten we op een plek waar zich tien reef sharks bevonden, ik heb ze geteld. Yvonne en ik zwommen er een hele tijd boven, totdat de duikers, waaronder Edward erop af gingen, toen zwommen ze een beetje uiteen. Maar niet zodanig dat de duikers ze niet van dichtbij konden bekijken. De haaien zijn niet bang voor de duikers, ze vinden alleen de luchtbellem die ze produceren irritant. Tijdens het snorkelen en duiken hebben we ook weer een schildpad gezien, of meerdere, in het geval dat het verschillende waren die wij en Edward gezien hebben. Dat zijn hele toffe beesten om te zien, heel sereen. Ik baal nog steeds dat ik mijn encounter met een schildpad bij het Great Barrier Reef niet heb kunnen vastleggen, want die valt niet meer te overtreffen denk ik, maar ik heb nu in ieder geval zelf een foto van een schildpad kunnen maken. We hebben ook bijzondere vissen gezien weer, de leuke parrotfish weer, trumpetfish, barramundi, en nog wat andere vissen die je doorgaans in het Australische reef ziet. Ook hebben we een catfish gezien, en Yvonne en ik zagen een vis met scherpe tanden, 3 hele opvallende, 2 boven en 1 onder. Een vreemde vis. Edward heeft tijdens het duiken ook nog een octopus gezien die voor zijn toeschouwers van kleur veranderde. Of hij ze probeerde weg te jagen of indruk wilde maken weten we niet, maar zijn toeschouwers waren erin ieder geval erg over te spreken dus hij heeft het laatste bereikt.
Omdat het vrij algemeen is om te spreken over de route van Perth, naar Exmouth, naar Broome, was ik in de veronderstelling dat Exmouth een flinke plaats was en een goede stop om weer voorraden in te slaan, maar het bleek in feite kleiner te zijn dan Geraldton. Er ligt wel een erg mooi national park boven, Cape Range, waar we mooie wandelingen hebben gemaakt en op eigen houtje in zee hebben gesnorkeld, maar in Exmouth zelf was weinig te beleven. Dus we hebben onze inkopen gedaan in Coral Bay, voordat we richting oosten gingen, naar Tom Price en Karijini. Zoals ik al zei is Karijini het bekendste national park van Western Australia. Google het, of zie de foto's hieronder, en je kan denk ik wel begrijpen waarom. Daarnaast is het echt een national park om te beleven; ieder national park heeft wandelingen en sommige ook gorges (oftewel een poel waar je in kan zwemmen), maar bij Karijini zijn die dingen onlosmakelijk aan elkaar verbonden. Er zijn stukken waar je moet zwemmen om de rest van de wandeling te kunnen doen, dus dan loop je in zwemkleding met wandelschoenen eronder door de natuur. De wandelingen zijn niet makkelijk, het is een hoop geklouter over rotsen of losliggende stenen, stijle afdalingen en nauwe wanden langs het water waar je over moet als je droog wil blijven. En hoewel dat naast leuk ook wel vermoeiend kan zijn, je word uiteindelijk wel beloond met de mooiste natuurlandschappen. Wij zijn er zo'n 6 dagen gebleven (in die tijd hebben we ons record bereikt van meer dan een week niet douchen, maar we hadden wel iedere dag een frisse duik, als dat telt) en hebben in die tijd zoveel mogelijk gezien. Hancock Gorge, een soort van natuurlijk overdekte zwemplek, was door de wandeling er naartoe en de zwemplek onze favoriet, gevolgs door Joffre en Knox gorge. Het dichtstbijzijnde plaatsje, Tom Price, waar we een paar keer heen moestten voor water, benzine of eten is ook echt leuk om naartoe te gaan, maar wel tijdrovend, aangezien het op anderhalf uur rijden afstand ligt. Kamperen kan gelukkig gewoon bij Karijini zelf, tegen een kleine vergoeding, dus daar hoefden we niet voor terug. Vanuit Karijini zijn we doorgereden naar Broome, het eindpunt als we niet verder zouden zijn gegaan naar Darwin. Daar verbeleven we in een leuk hostel (waar we na het inchecken gelijk onder de douche zijn gestapt) waar we lekker konden bijkomen van onze trip. Het was fijn weer even in een stad te zijn, en hoewel Broome niet vergelijkbaar is met Perth is het wel een van de wat grotere plaatsen in WA. We zijn er naar de outdoor cinema geweest, waar we de nieuwe Jungle book film hebben gezien. Na een kleine week zijn we op weg gegaan naar Darwin, voor Australie onze eindbestemming. Daarover wil ik graag vertellen in de volgende blog. Tot binnenkort!