Afscheid van Australië

Misschien een verrassing voor sommige, maar we zijn sinds enkele dagen weer terug in Nederland. Onze terugkomst heeft niet echt veel ruchtbaarheid gekregen, maar dat had ook wel te maken met het feit dat we nog even een paar dagen nodig hadden om te wennen aan dit land en om bij te komen. En wennen is het, heel erg. De dag dat we aankwamen was het gelukkig lekker warm en was de overgang voor ons heerlijk aangenaam, maar de dagen daarna was het 12 graden en liepen we te bibberen van de kou. Ik denk dat ik gelijk een verkoudheid te pakken heb, iets waar ik 8 maanden lang geen last van heb gehad.
Nu jullie weten dat we terug zijn, hoop ik dat jullie nu niet gelijk afhaken, want ik wil nog graag onze laatste ervaringen met jullie delen. Maar omdat het anders teveel is om te lezen in één blog, bewaar ik onze laatste tussenstop voor de volgende blog, die dan ook de laatste zal zijn. Nu kan je lezen over onze laatste weken in Australie.

Vanuit de plaats waar ik mijn vorige blog mee heb afgesloten, Broome, zijn we met zijn drietjes op pad gegaan naar onze eindbestemming in Australië: Darwin. De vorige keer dat we in Darwin waren beviel ons erg goed. Het is een vrij grote stad, dus je hebt alle gemakken en alle winkels die je je kan wensen, maar tegelijkertijd voelt de stad klein aan, een beetje dorpsachtig misschien zelfs. Ik kan het niet helemaal verklaren, want de straat waar ons hostel in zat was de drukte straat van heel de stad met een hoog aantal backpackers en een heel bruisend nachtleven, maar verder is het centrum zelf vrij klein en makkelijk door te navigeren. Misschien dat dat er ook wel mee te maken heeft. We vinden het er erg gezellig in ieder geval, dus we keken erg uit naar onze aankomst in Darwin. Verschil was wel dat er deze keer de nodige zaken geregeld moesten worden in Darwin, dus het werd meer 'all work and no play' dan de vorige keer. Eén van de dingen die we echt moesten doen was de auto verkopen. Die konden we moeilijk meenemen helaas, al hadden we dat best wel gewild.

Voordat het zover was moest de rit van Broome naar Darwin nog gemaakt worden, de laatste roadtrip voor de auto, dachtten we. We hebben hem zo goed mogelijk benut de laatste kilometers. Onderweg tussen Broome en Darwin liggen the Kimberleys, een verzameling van national parks die voornamelijk alleen toegankelijk zijn met four wheel drive wagens. Onze auto is dat niet, dus het grootste deel van de Kimberleys hebben we achterwege moeten laten. Maar we hebben wel stiekem één four wheel drive pad gepakt. :) Er was namelijk een ranger in Karijini die tegen Edward zei dat de weg naar Windjana Gorge best wel te doen was met een two wheel drive, wat wij hebben. We zijn toen naar het information centre geweest om dat te checken, waar ze het tegenovergestelde zeiden. Die weg wordt aangeraden alleen te doen met een four wheel drive, zeiden ze. Maar Edward geloofde eerder een parkranger die het zelf had gedaan dan het voorzichtige information centre en besloot hun advies in de wind te slaan en het te proberen.
Ik ben wel trots op Edward en op onze auto, ze lijken samen te werken als een geoliede machine. In feite is het gewoon dat het een goede, sterke auto is en dat Edward na 8 maanden goed weet wat de auto wel en niet kan, maar dat zou je niet zeggen als je ze ziet gaan op die onverharde wegen.
Het eerste deel van het four wheel drive pad viel nog mee, het was uiteraard ongeasfalteerd en 'bumpy' dus heel de auto schudde en er zaten kuilen in de weg die ontweken moesten worden, maar er waren nog geen gekke four wheel drive fratsen, zoals los zand, losse stenen of water. Toen we in de buurt kwamen van de gorge doemde er een enorme zwarte stenen muur op, alsof we bij de ingang van Mordor aangekomen waren of bij 'The gates of hell, ik kan er niets anders van maken. Die zwarte muren bleken onderdeel te maken van Windjana Gorge. Bij Windjana Gorge konden we een wandeling doen, door een opening in die muur naar de gorge. Wij waren zo onder de indruk van de zwarte muren dat we dat graag wilden doen. Bij het begin van de wandeling stond een waarschuwingsbord voor zoetwaterkrokodillen, de minder gevaarlijke krokodillensoort. Zoutwaterkrokodillen wil je niet tegenkomen, want die zijn agressief en vallen je aan gewoon omdat ze daar zin in hebben, maar zoetwaterkrokodillen zijn alleen gevaarlijk als je ze provoceert. Desondanks werden mensen gewaarschuwd niet al te dicht bij het water te komen, om risico te voorkomen. Toen de wandeling ons langs het water leidde, duurde het niet lang voordat we de eerste krokodil hadden gezien. Het was een klein krokodilletje aan de andere kant van het water, van het formaat krokodil dat je normaal vastgehouden ziet worden. Een schattig krokodilletje dus. Dat was toen voor mij ook wel een beetje het formaat dat ik me voorstelde bij een zoetwaterkrokodil, maar toen we verder liepen zagen we er nog tientallen meer, en die waren wel een stukje groter, zo'n twee á 3 meter. Maar ze zaten ver weg en wij vielen ze niet lastig, dus het was verder niet gevaarlijk.
Met zoveel krokodillen, torenhoge rotsen om ons heen die eruit zien alsof ze er al miljoenen jaren staan en luidruchtig schreeuwende cockatoos in de bomen (afstammelingen van dinosaurussen, wees Yvonne me erop), was het voor ons een soort van prehistorische ervaring. Ik was gelijk erg blij dat Edward had besloten om de route toch te nemen, ondanks het advies.
Tunnel Creek was de volgende bestemming op het four wheel drive pad. Dat is een grot waar een rivier doorheen stroomt, ook een erg mooie omgeving. We hebben daar een avondwandeling gemaakt en een ochtendwandeling nadat we er hadden gekampeerd, om vervolgens verder te rijden over het four wheel drive pad, naar het punt waar we weer de snelweg op konden. Maar vanaf het moment dat we wegreden bij Tunnel Creek werd het four wheel drive pad een grotere uitdaging..
We waren tot op dat moment door diepe kuilen gereden met losliggende stenen en zand erin, maar de kuilen stonden gelukkig wel droog omdat het mee was gevallen met de regenval. Dat maakte voor de keuze makkelijker om door te rijden over het four wheel drive pad. Het ging Edward ook goed af. Maar toen we begonnen te denken dat we het de hele weg droog zouden houden, kwamen we voor een onprettige verrassing te staan: er liep een sloot over de weg..
Op dat punt zou omkeren uren extra terugrijden opleveren over hetzelfde onverharde pad, terwijl de snelweg al een stuk dichterbij was gekomen. Maar aan de andere kant is onze auto geen met snorkel uitgeruste four wheel drive en is hij als sportmodel er niet voor gebouwd. Yvonne en ik wilden uitstappen om te kijken hoe diep het water was, maar dat mocht niet van Edward vanwege de krokodillen die zich mogelijk schuil konden houden in of om het water. Dat was mogelijk niet veilig dus dat kon ons ook niet helpen om de beslissing mee te nemen. Edward besloot uiteindelijk het er toch op te wagen dat de sloot niet heel diep was, dus daar gingen we dan. Yvonne en ik vonden het wel spannend. Terwijl Edward de auto door de sloot manoevreerde voelden we de auto wegslippen, maar hij hield grip en sleepte ons omhoog, terug op het droge. We hadden het gehaald! Dat was wel kicken. :) Net daarna kwamen we een echte four wheel drive tegen met snorkel, die bestuurder zal wel gedacht hebben. :)

Vanaf daar kwamen we geen obstakels meer tegen op het pad en na een tijdje kwamen we uit op de snelweg. De snelweg liep door een paar dorpjes, niet spannend verder. Dat geldt ook voor het dorpje Halls Creek, maar daar ligt wel de afslag naar Wolfe Creek. Wolfe Creek is de locatie voor een bekende thriller (genaamd Wolf Creek) die gaat over een psychopaat die drie reizigers weet op te pikken, nadat hij hun auto stiekem onrijklaar maakt terwijl ze een wandeling aan het doen zijn. Hij biedt hun dan een lift aan naar zijn afgelegen landgoed die zij aannemen en daar begint het.. Best nasty scenes zitten erin. Ik hoefde die film niet per se te kijken, hij komt een beetje te dicht bij huis voor me, maar we waren op die locatie dus dan hoort het er toch een beetje bij. Dus ’s avonds hebben we met zijn drieën in de tent de film liggen kijken. Gelukkig was het wel druk op de kampeerplaats, want als we daar als enige hadden gestaan zouden we (Yvonne en ik dan) hem toch enigszins hebben geflipt. Voor de liefhebbers van enge films die hem nog niet hebben gezien zou ik hem wel aanraden. Ik ben persoonlijk niet echt fan, maar zoals ik al zei, het hoorde erbij.
Wat ik dan een stuk leuker vond daar is de bij de camping nabijgelegen Wolfe Creek crater. Daar is honderdenduizenden jaren geleden een krater in geslagen, die toen een ongelofelijk diep gat achterliet. Inmiddels is dat gat wel aardig opgevuld met zand door de jaren heen, maar het ziet er nog steeds indrukwekkend uit. Vooral ‘s nachts als je Edward mag geloven, want die besloot nog een avondwandeling te gaan doen door de krater (hij heeft toen de maan zien opkomen en naast de sowieso al indrukwekkende sterrenhemel ook vallende sterren gezien). Maar ook met daglicht is het een mooi zicht en een leuke wandellocatie.

Vanuit daar was het snel naar Darwin. We hebben nog wel een uitstapje gemaakt naar Litchfield national park, waar we de vorige keer ook heen zijn geweest. We wisten deze keer wat de hoogtepunten waren van het park dus we hebben er een leuke goedbestede dag doorgebracht. De Duitse Nadine was ook met ons mee. Die heeft door ons € 100 op een tour kunnen besparen, dus daar was ze erg blij mee. We hadden zelf niet verwacht nog een keer naar Litchfield te gaan de eerste keer dat we er waren. Toen hadden we ook niet de reisplannen ervoor. Maar het was wel erg leuk.
In Darwin hebben Edward en ik de auto leeggehaald, schoongemaakt en uiteindelijk ook verkocht, voor nog best een mooi bedrag ook, als je kijkt naar hoeveel kilometers de auto heeft gereden en over wat voor soort wegen we zijn gegaan. Grappig feitje is dat we de auto hebben verkocht aan een aboriginal. Hij wilde de auto maar al te graag hebben, voordat hij er ook maar een proefrit in had gereden wilde hij de deal al sluiten. De auto zag er ook nog goed uit en voor dat model was het ook een zeer redelijke prijs die we vroegen, dus dat verklaart het wel een beetje. Maar Edward heeft toch maar even geopperd dat hij een proefrit zou maken. Hij vond de auto lekker rijden, dus toen was de deal rond. Toen we naar het registratiekantoor gingen om de nodige formulieren op te halen, merkten we dat er een oude, mompelende aboriginal man achter ons aanliep. Ik vond dat maar raar, we hadden verder niets met hem te maken dacht ik. Later bleek dat die aboriginal de schoonvader was van de man die onze auto kocht, en dat ze samen naar South Australia zouden rijden om terug te gaan naar hun familie. Dat vind ik wel een erg fijne gedachte. Zij kunnen terug naar hun familie, en onze auto gaat terug naar South Australia, waar hij staat geregistreerd. Zo heeft hij toch nog een extra roadtrip. :) Ik hoop wel dat ze goed voor hem zorgen, want ik mis onze auto gek genoeg nu wel een beetje..
Onze kampeerspullen hebben we voor een deel verkocht en voor een deel weggegeven, als we er maar snel vanaf konden. Het zal je verbazen hoeveel spullen je kan verzamelen in een auto in 8 maanden tijd… Het was veel om vanaf te komen, maar we hebben hopelijk wel veel mensen blij kunnen maken ermee. Onder andere het rode kruis, waar we ons overschot aan kleren aan hebben gedoneerd. En dan zijn we nog met twee keer zoveel kleren teruggekomen als waar we mee weggingen.

Dat waren onze laatste weken in Australie. We zijn toen begonnen aan onze terugreis, via Singapore naar Schiphol. Daarover wil ik graag vertellen in de volgende, laatste, blog! Tot snel! :)